Ai boi

Ik zou kunnen schrijven over de "mindere kanten" aan het verblijven in een tropisch land/Suriname. Over de muggen die mijn voeten continu lek prikken, ondanks preventieve maatregelen (en ook vitamine B blijkt hier niets in te doen). Over de toch wel frequente regenbuien (in de droge tijd!). Over het dagelijks meer zweten dan tijdens een sauna bezoek. Over de werkmentaliteit van Surinamers, daar kom ik zo nog op terug. Over de Surinaamse retorische "toch?" waarbij ze zo lang wachten en je aankijken dat je toch een antwoord geeft, waar ze helemaal niet op zitten te wachten. Over het "ai boi" waarbij ik eerst beledigd dacht "ik ben toch helemaal geen jongen", maar wat meer een soort uitroep blijkt te zijn. En over de mannen, tsja de mannen..

Mannen in Suriname; ze lijken continu iets tussen hun tanden te hebben. Althans, dat dacht ik in het begin, door de smakgeluiden die ze continu maken wanneer je langs loopt. Als je daar niet op reageert dan gaat het over in roepen. Het lijkt meer een collectief Tourette syndroom, het gaat volgens mij meer uit van een soort drang, ze kunnen het niet laten. Dit geldt ook voor toeteren (waar men hier overigens sowieso fan van is). Enkele dagen geleden startte er een toeter die anders klonk dan de standaard toeter, en net toen ik dacht; wow deze man heeft er wel echt zijn best op gedaan, bleek het het begin te zijn van de politiesirene.. Afijn, je kunt je nu misschien een beetje voorstellen wat er gebeurt als je langs Surinaamse bouwvakkers loopt, ik dacht dat het bijna geheel gerenoveerde huis zou afbreken.

En dan de werkmentaliteit; bij mij op het werk zijn ze soms ook liever lui dan moe, maar de kroon spande een Chinese supermarktmedewerker (-eigenaar?) van de week. De meeste supermarkten worden overigens gerund door Chinezen, wat wel prettig is door de ruimere openingstijden. De mentaliteit hebben ze echter wel overgenomen. Ik had namelijk wat producten verzameld waarna ik bij de kassa kwam. De medewerker bleek in een diepe slaap verzonken, waardoor ik mijn ene blikje cola maar wat harder neerzette. Hierop deed hij zijn ogen open, rekende ik af, waarna hij weer in dezelfde achterover gezakte houding verder sliep...

Maar dit alles is geen klagen hoor, ik vermaak me prima en kan hartelijk lachen om bovenstaande zaken. Gister heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de schoonheid van de natuur in Suriname. Ik heb een up close and personal ontmoeting gehad met de groene zeeschildpad, en het was echt fantastisch, nog mooier dan ik van tevoren had gedacht.. We gingen met een groepje collega's, nieuwe huisgenoten en stagiaires met een boot richting Braamspunt, een strandje in/aan de Atlantische oceaan. Onderweg zagen we ook dolfijnen, waar de trip echter niet op gefocust was nu, omdat tijdens hetzelfde getij dat zij hun kunstjes vertonen boven de rivier, wij bij de eieren leggende schildpad verderop moesten zijn. Tijdens schemering meerden we aan op het strand, waar we uitleg kregen over de 4 soorten reuzeschildpadden ter wereld, over het nut van de schildpad (ik geloof dat de conclusie was dat wij niet zonder schildpadden kunnen overleven doordat zij de oceaan zuiveren) en ook het vreselijke verhaal over het met uitsterven bedreigd zijn, door toedoen van de mens natuurlijk. In Suriname is het namelijk "stoer" en een traditie om de eieren van een schildpad te eten, waardoor stropers de nesten leegroven, en in Japan eten ze ook veelvuldig schildpadden. Gelukkig treedt de WWF en Surinaamse politie steeds strenger op tegen deze vreselijke mensen. Daarnaast kregen we uitgelegd dat we geen foto's mochten maken, omdat de flits de schildpad blind maakt en deze zijn weg niet meer kan vinden. Toen was het tijd om op zoek te gaan naar de schildpadden. Na ongeveer 1 km lopen kwamen we bij de eerste schildpad; zij had net haar eieren gelegd en vertrok weer naar de zee. De tweede die we even verderop tegen kwamen was een kuil aan het graven om de eieren in te leggen. In dat proces mag ze niet gestoord worden, anders keert ze weer om naar de zee. Als ze eenmaal een ei heeft gelegd raakt ze in een soort trance en kun je redelijk dichtbij komen (wel zonder geluid en aan de achterkant). Daarna ging ze de kuil weer dicht graven en stampen en vertrok ze weer naar de zee. Het was echt prachtig om van zo dichtbij zoiets waanzinnig moois mee te maken, ze was ca 1.50m (nog een kleintje volgens de gidsen). Over 2 maanden (wanneer mijn paps en mams in Suriname zullen zijn), komen de eieren uit dus zie ik het vervolg weer verder :) De terugtocht op de boot was een uur lang afzien met wind en zout zeewater, maar het was het allemaal meer dan waard.

Op het werk (ja ik werk ook nog!) gaat het steeds beter, de rust is wat wedergekeerd maar er waren ook een stuk minder patiënten de afgelopen week, dus afwachten hoe dat deze week zal zijn. Het wordt in ieder geval steeds gezelliger nu ik de meeste collega's wel heb gezien en gesproken. Over 8 nachtjes ga ik verhuizen naar mijn nieuwe stekkie, waar ik echt naar uitkijk want de hotelkamer is fijn en luxe, maar ook wel saai. En morgen kan ik dan eindelijk mijn fiets ophalen :) Nog steeds een echte bakra (Nederlander) dus!