"Wat is mijn salie dokter? Mag ik na oso?"
Blijf op de hoogte en volg Karen
13 Februari 2015 | Suriname, Paramaribo
En zo stond ik nog geen 2 dagen in Suriname om 7.00 op de afdeling. Als zaalarts, "dokter de Weer" (lees met aangezette Surinaamse W, en de d wordt voor het gemak weggelaten). We startten met visite lopen met mijn andere 2 collega artsen, waarvan eentje als parttimer de afdeling een maandje heeft gerund. Dat is te merken want er is flink wat achterstand en de administratie is ook niet wat het moet zijn.. Mijn andere (tevens nieuwe, maar wel Surinaamse) collega en ik doen wat we kunnen de hele week.
Het levert regelmatig grappige situaties op, zo krijg ik dus de vraag: "dokter wat is mijn salie? Mag ik na oso? Schuine blik over mijn linkerschouder, de verpleegkundige lacht en fluistert mij in dat ze naar haar Hb ("ijzer") vraagt en of ze naar huis mag. Bij een andere dame doe ik een inleidend verhaal over mijzelf en lees ik de brief voor waarmee ze is ingestuurd, en na mijn eerste vraag lacht ze lief naar me en zegt vervolgens niets. Nogmaals herhaal ik mijn vraag, nu iets luider. Nog steeds geen antwoord.. Ik blader in het dossier om erachter te komen dat ze geen Nederlands spreekt :-) had de verpleegkundige me dat niet even kunnen vermelden??
Verder valt op dat er veel omslachtigheid is in het Surinaamse zorgstelsel. Er zijn 3-4 grote verzekeraars die elk hun eigen recepten-, labonderzoek- en aanvullend onderzoeksformulier hebben, en als je dit verkeerd invult worden er geen medicijnen geleverd of onderzoek verricht. Verder bestaan er nog 1e, 2e en 3e klasverzekeringen, waarbij de 1e klas patiënten ook echt daadwerkelijk mooie privékamers toegewezen krijgen. Het is hard werken en soms letterlijk zweten omdat de airco niet overal aan staat (maar dit is al heel verwend heb ik begrepen tov de andere ziekenhuizen in P'ribo). Na het werken heerlijk een duik in het zwembad en gezellig wat drinken en/of eten met groepjes collega's. Ongeveer de helft van de verpleegkundigen komt ook uit Nederland, waarbij ik hele handige tips krijg. Zo ga ik waarschijnlijk per maart in een huis wonen gedeeld met een verpleegkundige die hier ook werkt en met nog wat andere mensen, daar zal ik van het weekend even gaan kijken.
Verder ben ik gister naar de vreemdelingenpolitie geweest voor het verkrijgen van een stempel in mijn paspoort om mijn verblijf te verlengen tot 60 dagen. De gang van zaken was zeer wonderbaarlijk, ik was aanvankelijk samen met een andere Nederlander de enige wachtenden, en er zaten wel 10 mensen achter bureaus aan de andere kant. Het enige wat ze moesten doen was een stempel in het paspoort plaatsen en een scan maken. Het duurde welgeteld 20 minuten voor dit gelukt was, ondertussen konden we een heel gesprek opvangen van een agent over een groot feest volgende week zaterdag waar hij ook graag een volleybalteam bijeen wilde hebben.. Ik moet binnenkort ook naar de afdeling vreemdelingenzaken voor mijn verblijfsvergunning voor een kort verblijf.
Vandaag ging ik voor het eerst naar het centrum van paramaribo, om alvast wat zaken te regelen voor die vergunning en eens wat te bekijken. Het centrum was echt geweldig, ik keek mijn ogen uit naar de houten koloniale huizen en mix van culturen, de zeer veel ministeriële gebouwen en musea. Ik moest een plakzegel halen bij het postkantoor en geld storten bij de landbouwbank, en hoewel de mensen soms aanvankelijk iets nors kunnen reageren zijn ze allemaal vriendelijk en erg beleefd. Nadat ik klaar was in het centrum ging ik naar Uni Pukin om een fiets te kopen, dit is een project waarbij oude fietsen uit NL worden gehaald en opgeknapt door jongeren met een beperking. Er is ook een terugkoopregeling, waardoor dit een veel goedkopere optie is dan een fiets huren. Helaas kon ik niet meteen op de fiets terug, omdat het er zo druk was dat het een week duurt voor de fiets klaar is. Morgen nog lekker een dagje vrij en dan vanaf zondag weer aan de bak.
Liefs!
Het levert regelmatig grappige situaties op, zo krijg ik dus de vraag: "dokter wat is mijn salie? Mag ik na oso? Schuine blik over mijn linkerschouder, de verpleegkundige lacht en fluistert mij in dat ze naar haar Hb ("ijzer") vraagt en of ze naar huis mag. Bij een andere dame doe ik een inleidend verhaal over mijzelf en lees ik de brief voor waarmee ze is ingestuurd, en na mijn eerste vraag lacht ze lief naar me en zegt vervolgens niets. Nogmaals herhaal ik mijn vraag, nu iets luider. Nog steeds geen antwoord.. Ik blader in het dossier om erachter te komen dat ze geen Nederlands spreekt :-) had de verpleegkundige me dat niet even kunnen vermelden??
Verder valt op dat er veel omslachtigheid is in het Surinaamse zorgstelsel. Er zijn 3-4 grote verzekeraars die elk hun eigen recepten-, labonderzoek- en aanvullend onderzoeksformulier hebben, en als je dit verkeerd invult worden er geen medicijnen geleverd of onderzoek verricht. Verder bestaan er nog 1e, 2e en 3e klasverzekeringen, waarbij de 1e klas patiënten ook echt daadwerkelijk mooie privékamers toegewezen krijgen. Het is hard werken en soms letterlijk zweten omdat de airco niet overal aan staat (maar dit is al heel verwend heb ik begrepen tov de andere ziekenhuizen in P'ribo). Na het werken heerlijk een duik in het zwembad en gezellig wat drinken en/of eten met groepjes collega's. Ongeveer de helft van de verpleegkundigen komt ook uit Nederland, waarbij ik hele handige tips krijg. Zo ga ik waarschijnlijk per maart in een huis wonen gedeeld met een verpleegkundige die hier ook werkt en met nog wat andere mensen, daar zal ik van het weekend even gaan kijken.
Verder ben ik gister naar de vreemdelingenpolitie geweest voor het verkrijgen van een stempel in mijn paspoort om mijn verblijf te verlengen tot 60 dagen. De gang van zaken was zeer wonderbaarlijk, ik was aanvankelijk samen met een andere Nederlander de enige wachtenden, en er zaten wel 10 mensen achter bureaus aan de andere kant. Het enige wat ze moesten doen was een stempel in het paspoort plaatsen en een scan maken. Het duurde welgeteld 20 minuten voor dit gelukt was, ondertussen konden we een heel gesprek opvangen van een agent over een groot feest volgende week zaterdag waar hij ook graag een volleybalteam bijeen wilde hebben.. Ik moet binnenkort ook naar de afdeling vreemdelingenzaken voor mijn verblijfsvergunning voor een kort verblijf.
Vandaag ging ik voor het eerst naar het centrum van paramaribo, om alvast wat zaken te regelen voor die vergunning en eens wat te bekijken. Het centrum was echt geweldig, ik keek mijn ogen uit naar de houten koloniale huizen en mix van culturen, de zeer veel ministeriële gebouwen en musea. Ik moest een plakzegel halen bij het postkantoor en geld storten bij de landbouwbank, en hoewel de mensen soms aanvankelijk iets nors kunnen reageren zijn ze allemaal vriendelijk en erg beleefd. Nadat ik klaar was in het centrum ging ik naar Uni Pukin om een fiets te kopen, dit is een project waarbij oude fietsen uit NL worden gehaald en opgeknapt door jongeren met een beperking. Er is ook een terugkoopregeling, waardoor dit een veel goedkopere optie is dan een fiets huren. Helaas kon ik niet meteen op de fiets terug, omdat het er zo druk was dat het een week duurt voor de fiets klaar is. Morgen nog lekker een dagje vrij en dan vanaf zondag weer aan de bak.
Liefs!
-
13 Februari 2015 - 20:30
Marjo:
Je bent al lekker aan het inburgeren. Haha -
14 Februari 2015 - 17:59
Marijke:
heerlijk om te lezen wat je allemaal beleeft. Zoals je schrijft voelt het ook als een langdurig verblijf, zoals een woning regelen en fiets kopen. Dingen waar je in Nederland ook mee bezig kunt zijn ;)
Gelukkig heb je goed bereik, zodat we alles kunnen volgen.
Dikke kus en succes met werken komende week.
Xxx Rijk -
14 Februari 2015 - 21:16
Gerard:
Heel leuk om te lezen, was ook leuk om je vanmiddag weer even te zien en horen, al is het nog maar een week geleden dat je weg ging. Blij dat het goed gaat en jou kennende zal het er over een half jaar beter uitzien wat betreft administratie. ☺☺☺ Liefs xxx -
14 Februari 2015 - 22:50
Hanja:
Wat een prachtig verhaal Kato! Je kan heel leuk schrijven! Hoe komen ze erop om te vragen hoe haar salie was!? Schitterend! Je maakt meer dan genoeg mee!Vroeger had je hier ook 1e,2e en 3e klasse patiënten(in mijn tijd ook!) De 1e klas patiënten moest je met de warme maaltijd een glas wijn brengen op een dienblad en zij hadden een onwijs grote kamer en bezoekuur telde daar niet! Ik vond dat zo onrechtvaardig,dat ik dat glas wijn gewoon in mijn hand nam en het daar neer zetten,waren ze niet blij mee! En was zeer leuk om je vanmiddag uitgebreid gezien en gesproken te hebben,maakt mijn dag weer goed :)Zoals ik het nu begrepen heb,moet je nu 4 dagen weer werken vanaf morgen en dan weer 2 dagen vrij! Ben heel benieuwd naar je "nieuwe woning"en of je dat wel bevalt! Vanaf dinsdag regen,dan is het natuurlijk wel lekker dat je in het ziekenhuis woont! Heel veel succes de komende dagen met de spraakverwarrende patienten en alles zoveel mogelijk op poten zetten,dikke XXX,hou van je mi gudu !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
