Holi phagwa!

Vandaag precies een maand in Su, time flies! Er is veel gebeurd sinds mijn laatste verslag.. Zo ben ik afgelopen weekend weer op trip geweest, deze keer gingen we wel om dolfijnen en daarnaast kaaimannen te spotten. De dolfijnen waren prachtig en lieten zich vaak zien, maar moeilijk vastleggen op hun mooiste momenten. Maar ja, het gaat natuurlijk voornamelijk om de ervaring. Na de dolfijnen bezochten we de Rust en Werk plantage (wat door sommigen waaronder ikzelf eerst werd verstaan als Lust en Werk plantage, je kunt je voorstellen dat wij er aanvankelijk een heel ander beeld bij hadden). Heerlijk om even de drukte van de stad niet te voelen en gewoon rust en vrijheid te ervaren. Even verderop aten we roti (mjam!), klaargemaakt door de moeder van degene die de tour organiseerde. Hierna was het tijd om op een smalle korjaal door de binnenwateren te varen, op zoek naar kaaimannen. In het pikdonker welteverstaan. Zo mooi hoe de maan je dan ineens toch nog best wel licht geeft, en de sterrenhemel was adembenemend mooi. Kaaimannen werden gevangen en daar gingen we “heldhaftig” mee op de foto.. dat heb ik gedaan maar had van mij niet gehoeven. Al met al was het weer een hele fijne trip waarbij ik letterlijk tranen gelachen heb.

Na de trip gingen we voor het eerst uit. Nou zal ik je vertellen dat er andere feestjes waren die dag dus dat het niet de beste uitgaansavond was van de beste club (Zsa Zsa Zsu) waar wij waren. Maar wat hebben we onze ogen uitgekeken! Om te beginnen, 1.00 aankomen is veeeeeel te vroeg, het uitgaansleven komt pas om 2.00 op gang. Daarnaast staan mannen als een soort kring om de dansvloer heen, te leunen met een drankje in hun hand. Dat is het enige wat ze de hele avond doen. Hoe hard ze overdag naar vrouwen schreeuwen, roepen, smakken, toeteren, ‘s avonds worden ze verlegen/stoïcijns/arrogant (?), op een enkeling nagelaten hoor. Die dan vervolgens mijn collega-stagiaire niet met rust wil laten en geen “nee” accepteert. Verder worden er door Surinaamse vrouwen en mannen die met elkaar dansen bewegingen gemaakt die volgens mij alleen achter gesloten deuren thuishoren.. De hoeveelheid alcohol die je krijgt in een mixdrankje wordt precies afgemeten, maar.. is wel goedkoper dan een colaatje in Nederland.

Ik ben afgelopen week ook in 2 van de 4 andere ziekenhuizen in Paramaribo geweest. Afgelopen maandag liep ik mee met een neuroloog in het academisch ziekenhuis (AZP). Dit was echt een cultuurshock.. Mensen lagen er gewoon met 20+ op een zaaltje, omdat er ruimtegebrek was op de afdelingen. Ook lag er een neurologische patiënt weg te kwijnen op een kamertje van 2 bij 2, eigenlijk bedoeld als verloskunde kamer, en lag er zelfs een patiënt op de gang op een brancard met op zijn schoot zowel een volle katheterzak als een infuuszak. De afdelingen waren ook erbarmelijk, het schijnt dat in 2020 wel een nieuw gebouw hiervoor in gebruik zal worden genomen. Het tweede ziekenhuis was het ‘s Lands hospitaal, wat ik niet heel uitvoerig heb gezien maar volgens mij ongeveer in dezelfde staat verkeerde. De overige twee ziekenhuizen wil ik ook nog graag eens van binnen zien, gelukkig doet een internist die aan ons verbonden is gastroscopieën in het Sint Vincentius ziekenhuis, wat er van de buitenkant wel prachtig uit ziet.

Afgelopen maandag was mijn eerste salsales en gisteren de tweede, beide keren anderhalf uur dus nog best intensief. We hebben de basispasjes geleerd en het gaat best goed, maar belangrijker is dat ik een erg leuke, humoristische leraar heb. Voordat je denkt dat ik met hartjes in m’n ogen en kwijl uit m’n mond twee ker per week naar de les ga, think again. Stel je een Surinaamse Steven Seagal voor die uit vorm is (zeg maar zo’n 30kg uit vorm), met het gedrag van Judeska, en je komt redelijk in de buurt. Maar het is gewoon anderhalf uur lachen en even wat anders aan je hoofd, wat heerlijk is! Verder ben ik een paar dagen geleden verhuisd en woon ik nu op de Hofstede Crulllaan (nr 47, postcode wordt niet aan gedaan hier. Post is altijd welkom :-) !!). Dit ligt in één van de oudste wijken van Paramaribo. Heel fijn om huisgenoten te hebben en echt weg te kunnen gaan van je werk, minder fijn dat dit luxepaardje het ineens zonder airco, ramen met glas erin en warm water moet stellen. Maar onder een klamboe slapen en na een lange warme dag onder een koude douche stappen heeft ook wel wat hoor!

En toen was het gisteren holi phagwa, de derde nationale feestdag sinds mijn komst in Suriname. Wat een feestje, beste. festival. ooit! Misschien wel beste feestje ooit.. En ja ik weet, in Nederland zijn er ook van die “elkaar onder gooien met poeder” gelegenheden zoals the color run, en ik hoop dat ik nu niemand beledig als ik zeg dat dat niets is bij wat ik gisteren heb meegemaakt, maar als ik je wel heb beledigd nodig ik je uit om een keer phagwa te vieren in Suriname/een ander land met Hindoestanen. Wauw wat heb ik me vaak intens gelukkig gevoeld. Als een klein kind letterlijk en figuurlijk zo blij, elkaar onder gooien met kleurenpoeder, heerlijke muziek en deels heerlijk weer maar dansen in de regen bij zo’n 28 graden had ook wel wat, en wat een heerlijke sfeer.. Zo anders dan in NL waar iedereen z’n eigen vierkante centimeter bewaakt. Hier is het echt een feest van iedereen, of je nu bakra of Hindoestaan of Creool of Javaan of wat dan ook bent. Na een toespraakje van de president, heerlijke sessies van dj’s waaronder chuckie en het volkslied verlieten we om 00.00 na 8 uur feesten het onafhankelijkheidsplein. Onderweg naar huis werden we aangeklampt door een auto vol jongens en meisjes niet ouder dan 19-20 jaar, waarbij de meisjes heel graag onze nummers wilden hebben.. Weer eens wat anders. Na een half uur lang schrobben onder de douche was ik eindelijk tevreden genoeg om in bed te kruipen, ik moest namelijk vandaag gewoon weer aan de bak. Super brak maar continu een heerlijk gevoel wanneer ik aan gisteren dacht.. :-)