Soso lobi

En dan nadert het einde ineens erg snel.. Het is heel gek om ergens naartoe te leven maar op hetzelfde moment er erg tegenop te zien. We hebben een prachtige vakantie beleefd in het land dat voorgoed in mijn hart zal zitten, als een soort "tweede thuis", waarvan ik nu al weet dat het afscheid me zwaar zal vallen. Aan de andere kant mis ik mijn lieve vrienden en familie, vooral ook mijn neefje die erg hard opgroeit en ik dus nu het grootste gedeelte van z'n leven alleen via Skype en filmpjes heb kunnen aanschouwen. Daarnaast gaat het leven in NL ook alweer van start en werk ik over iets meer dan een week alweer..

De laatste weken werken vlogen (vrij rustig) voorbij en met een goed gevoel kon ik afscheid nemen van mijn werkplek. De dag nadat ik stopte met werken kwam Marijke aan - haar aankomst ging helaas niet zoals gepland. De taxi die ik geregeld had was -hoe kan het ook anders- een tikkeltje laat, er was druk verkeer en de chauffeuse had een nogal dubieuze route naar het vliegveld. Dit leidde ertoe dat marijke mij stond op te wachten ipv andersom, en wel met de boodschap dat ze het land niet in mocht. Ze wist namelijk mijn adres niet meer en dat was noodzakelijk.. Toen dat allemaal achter de rug was konden we lekker kletsend terug naar mijn appartementje in de stad. Helaas was er nog een staartje regentijd waardoor het een erg nat welkom werd. De dagen erna bekeken we samen de eerste delen van mijn prachtige land de afgelopen maanden, met uitstapjes naar parabello, een Hindoestaans feest en een Hindoestaans ritueel bij een pasgeboren baby'tje van een (inmiddels dus ex)collegaatje. Hierna begon voor haar de eerste kennismaking met het binnenland van Suriname en voor mij met dorpjes aan de Boven Suriname rivier. Hier wonen saramaccaners, nakomelingen van de marrons. Dit zijn gevluchte slaven die het binnenland zijn ingetrokken, weg van de onderdrukking. Zij spreken een andere taal dan het Sranan.

Geheel ongeorganiseerd vertrokken we net iets te laat naar de saramaccastraat, waar de nvb bus (openbaar vervoer) al vol bleek te zitten. Hierdoor moesten we met een particulier busje, die uiteindelijk ook wat lokale mensen vervoerde en ons voor bijna hetzelfde bedrag als de nvb bus naar Atjoni (waar de weg letterlijk stopt en je verder gaat per boot). Na nog 6 stops om zoveel spullen in het busje te laden als mogelijk was, gingen we eindelijk de stad uit. We waren nog geen 30 min onderweg of de chauffeur van t busje stopt langs de kant van de weg, nadat we ook dachten een knalgeluid gehoord te hebben. De chauffeur gaf aan dat de remmen niet naar behoren werken en dat hij daarom het risico niet wilde nemen om verder te rijden. Erg verantwoordelijk, alleen zaten we nu langs de kant van de weg. Hij belde een ander (kleiner) busje, waarmee we na 3 kwartier onze weg konden voortzetten. Deze rit verliep verder voorspoedig en aangekomen bij Atjoni wilden wij de andere chauffeur het geld betalen. Één probleem; de ritprijs was met de wissel van het busje verhoogd van 35 naar 50srd pp. Hier gingen wij natuurlijk niet mee akkoord; we hadden geen andere keuze dan in zijn busje te stappen en dan moest hij het verschil maar verrekenen met de eerste chauffeur. De man was echter erg vervelend en dreigend en wilde niet naar ons luisteren. Om van hem af te zijn hebben we hem uiteindelijk maar betaald, ons wel voornemend dit op de terugweg niet meer te laten gebeuren. Vervolgens gingen we per boot verder naar jaw jaw (spreek uit jou jou), om precies te zijn Djamaika, een half uur varen van Atjoni. Dit is een dorpje aan de boven Suriname rivier met een vakantieoord, waar je lekker kunt relaxen. Het is zo mooi bij de rivier, prachtige begroeiing en bij elk dorpje staan er mensen zich te baden, kleding of vaat te wassen, te vissen, eten schoon te maken etc. Na een dagje hadden we het bij Jaw Jaw wel gezien en zijn we verder gegaan naar gunsi, weer een half uur stroomopwaarts varen. Deze plek vonden we uiteindelijk net iets fijner omdat de gastheer, kuksi, erg gastvrij was. Ook hebben we hier wat activiteiten gedaan (dorps- en jungletocht en kaaimannen zoeken in het donker), welke echter ineens duurder bleken uitgevallen dan verwacht.. Hierdoor konden we de rekening niet helemaal betalen! Gelukkig konden we met kuksi een regeling afspreken om later het resterende deel terug te betalen. Na 2 nachten keerden we terug naar de stad, om onze koffers te pakken voor de vakantie in onze vakantie; Curaçao!

Hier gingen we samen met Valentina, een vriendin ontmoet in su, heen. Het was een erg vroege heenreis (4.30 waren we op het vliegveld in su, 8.45 lokale tijd op vliegveld in Curaçao) wat ervoor zorgde dat de eerste dag vooral een luierdagje was, met wel een mooi feest als afsluiter. De dagen erna stonden in het teken van zon, zee, strand, lekker eten, poging tot leuke feestjes bezoeken, rondwandelen in Willemstad en Punda, de Christoffelberg beklimmen, snorkelen en nog meer strand. We hebben heel erg genoten, hoewel de huurauto al vrij snel een doorn in het oog was (we werden van de zijkant aangereden door een achteruit rijdende auto nadat onze auto weigerde te starten omdat de koppeling tot de vloer moest worden ingetrapt..) maar dit mocht de pret niet drukken! Bij terugkomst in su mocht Marijke voor de tweede keer bijna het land niet in; ze moest opnieuw een toeristenvisum kopen en we hadden alleen Surinaamse dollars bij ons, dit mocht echter alleen in euro's of Amerikaanse dollars betaald worden. Gelukkig kwam dino, onze reddende engel, ons ophalen en bleek hij euro's bij zich te hebben.

Na Curaçao hebben we lekker gerelaxt in de stad en hebben we nog wat tripjes in de omgeving gedaan, waaronder het bezoeken van fort nieuw Amsterdam en plantages op de fiets en fort zeelandia, wat de geschiedenis prachtig beschreven weergeeft en haar hetzelfde kippenvel gaf als het mij deed de eerste keer. Als kers op de taart volgde een dolfijnentour die zich wederom goed lieten zien, net als de vorige 3x bij mij.

Toen was het tijd voor de allerlaatste binnenland trip; naar apiapaati met Fred eco tours, waar ik al diverse goede verhalen over had gehoord. Ze bleken alleen in het niet te vallen bij wat we daadwerkelijk allemaal gezien hebben.. Wat een onvergetelijk mooie trip, al het mooie van Suriname erin gevat; natuur, cultuur, dieren, actie, lachen.. We hebben enorm genoten maar ook wij kunnen deze ervaring niet beschrijven zodat het goed over zal komen wat het inhoudt. Wat een geweldige vent is Fred, die zichzelf zoveel over dieren heeft geleerd dat hij zich wat mij betreft bioloog mag noemen. Onze "Fred Vonk" was met name erg enthousiast over slangen, waarbij hij de eerste enorme boa constrictor vlak buiten Paramaribo al zag liggen.. (Foto's volgen). De groep bestond uit 7 man in totaal, er was echter maar 1 man naast Fred en z'n crew/familie. Na een lange tocht (4 uur met de auto en 5 uur met de boot), kwamen we aan bij apiapaati (paati betekent eiland; een eiland in de su rivier), waar we werden verwelkomd door Papade, de vader van Fred die daar woont met (delen van) zijn gezin. Papade is een man van ongeveer 67 en heeft kinderen variërend in leeftijd van 3-40+, Fred zelf is 27. Hoeveel (half) broertjes en zusjes hij precies had wist hij echter niet.. Het is in de saramaccaanse cultuur namelijk normaal dat een man meerdere vrouwen heeft en dus ook veel kinderen heeft. Dit laat zien dat je een sterke man bent die erg rijk is, omdat ze wel al hun kinderen en vrouwen moeten blijven onderhouden. De man woont samen met 1 vrouw maar bezoekt regelmatig zijn andere vrouwen. Als vrouw is het niet mogelijk meerdere mannen te hebben, en indien je "bezet" bent draag je een driehoekige doek op je billen met een tekst erop.

De dagen werden gevuld met wandelingen door de jungle, de berg op, het dorp in en veel waterpret, wat bij ons allemaal het kind naar boven haalde. Verder zagen we prachtige dieren en kon Fred ons erg veel vertellen over alle flora en fauna die we zagen. Hij kon echter lekker direct zeggen als iets niet klopte wat wij aandroegen; "dit is toch een telefoonboom Fred?" "Euhh.. Nee". Ook zijn broertje Stanley was mee, die in droogheid niet veel onder deed voor zijn broer; "ik begrijp je nu helemaal niet" klonk het vaak als ik hem iets vroeg. Wel bezaten beide broers veel humor want Stanley gaf aan met zijn 22 jaar op zijn vader te willen lijken en al goed op weg te zijn, hij had al 3 vrouwen en 8 kinderen. Goedgelovig knikten wij enthousiast mee, ons verwonderend over deze leefstijl. Hier bleek, je raadt het al, niets van te kloppen.. Bovenal stonden we vaak versteld van hun kennis en kunde, om zo snel dieren te spotten en te vangen zodat wij ze even van heel dichtbij konden zien voordat ze hun weg weer vervolgden in het bos, zoals de Surinamers zelf hun prachtige regenwoud noemen. Wat was dit een prachtervaring en wat fijn dat dit op m'n netvlies staat vlak voordat we dit geweldige land gaan verlaten. De komende 72 uur zal ik een lieve vriendin uit NL zien die net in su is aangekomen en wordt het tijd om van mijn gemaakte vrienden in su afscheid te nemen, mij koffer in te pakken en een pakketje met de luchtvracht weg te sturen. Dit alles zal waarschijnlijk met een paar traantjes gepaard gaan..
Soso lobi fu mi switi Sranan!! (Alleen maar liefde voor mijn mooie Suriname!)

Bedankt voor het lezen en de leuke reacties die ik heb gehad! Het is een geweldige ervaring geweest waar ik geen seconde spijt van heb gehad maar van heb genoten met volle teugen. Ik kom zeker terug in Suriname maar ga nu eerst het volgende pad in NL bewandelen.. Tot snel!