Af yari in Switi Sranan!
Blijf op de hoogte en volg Karen
07 Augustus 2015 | Suriname, Paramaribo
Vandaag precies een half jaar in Suriname! Er is weer een hoop gebeurd in die afgelopen maanden.. Het laatste stukje is nu aangebroken, waarbij ik nog precies 8x moet werken inclusief vandaag, en waarbij over minder dan 2 weken mijn lieve vriendinnetje Marijke mij al komt vergezellen, en we mijn periode in Suriname samen zullen afsluiten. Ik ben inmiddels ook al begonnen met “het leven in Nederland” hervatten; zo heb ik gesolliciteerd voor de huisartsopleiding en ga ik (tijdelijk) weer werken bij mijn oude baan :-)
Voor de sollicitatie voor de huisartsopleiding vroeg ik één van de specialisten of ik hem als referentie mocht opgeven, dit vond hij prima. Even om een beeld te geven van de specialisten waarmee ik het meest heb samengewerkt;
Allereerst is er drs. D, één van de mensen waarom ik dagelijks met een grote lach rond loop op m’n werk, hij is zeer sportief want hij gaat dagelijks hardlopen en zwemmen. Voordat je denkt dat ik een doctor McDreamy heb ontmoet, think again; het is een 70-jarige internist die nog lang niet klaar is met werken.. Hij is op 1 maart geheel overgestapt van een ziekenhuis in de buurt naar onze afdeling en houdt ook poli bij ons. Drs D. is een zeer wijze man maar je kunt ook wel veel met en om hem lachen; zo belt hij buiten kantoortijden (tijdens dienst) nog wel eens op om zijn ongenoegen uit te spreken over de behandeling van één van zijn patiënten. Hij praat dan zo snel en binnensmonds dat ik er niks van versta maar met een paar tactische “ja, zeker, nee absoluut” antwoord geef, voordat hij (onaangekondigd) het gesprek beëindigd.
*In Suriname besluit trouwens bijna nooit iemand een telefoongesprek met “doei” of “dag”, waardoor dit nogal awkward kan verlopen. Een ander grappig feitje is de uitdrukking “cito”, wat in Nederland eigenlijk alleen in de medische wereld wordt gebruikt om spoed uit te drukken, in Suriname kun je ook cito naar de bakker moeten bij wijze van. Ten slotte zijn we erachter gekomen dat men hier bosui/lenteui prei noemt haha!*
Ook belde drs. D. mij laatst op terwijl ik in de artsenkamer zat, vroeg: “oh, zit je daar?” (hij belde naar een vast toestel, dus ja, ik zat daar) en vroeg vervolgens hoe het met mij ging (ik had hem letterlijk een half uur geleden nog gezien). Hij is ook degene die mij heeft geleerd me niet op te winden over zaken, want elke keer als je boos bent kost het 3 minuten van je leven. Deze spiegel houd ik hem zelf maar ook al te graag voor als hij zich zoals boven gedraagt, waar hij vervolgens gelukkig hartelijk om kan lachen. Tegenwoordig lijkt het alsof hij zijn roeping heeft gemist, om psychiater te worden. Als de psychiater bij een patiënt in consult is geweest wil hij er alles van weten, laatst stond er bij een patiënte beschreven: vrouw, 73 jaar, 1 zoon, 1 pleegzoon, misbruik (niet verder gespecificeerd). “Misbruik? Wie is er misbruikt, zij, haar zoon, pleegzoon, heeft zij misschien iemand misbruikt??”. Drs D. is naar eigen zeggen ook goed met vrouwen, naar het schijnt heeft hij er zelf ook 4 (!). Het is in elk geval een hele aardige, charmante man die ons ook wegwijs maakt in het ontcijferen van ECG’s, waarvoor ik hem eeuwig dankbaar zal zijn.
Dan is er drs. J, een vrouwelijke Hindoestaanse arts. Een echte workaholic die over het algemeen de meeste patiënten opgenomen heeft op de afdeling. Zij is echter primair verbonden aan een ander ziekenhuis, waardoor zij maar 2x per week visite komt lopen en de rest van het overleg voornamelijk via whatsapp plaats vindt. Zij heeft wel een gezin maar staat dagelijks rond 5.00u op, althans dan komen de eerste appjes binnen. Buiten een nogal dwangmatige manier van met de dossierkar lopen (zij wil de kar altijd vooruit duwen) is zij de afgelopen maanden wel echt ontdooid en is er bij haar ook wat ruimte voor humor. Of zij zich ook Surinaams/Hindoestaans voelt is echter maar de vraag, aangezien zij toen onze Surinaamse collega met haar visite moest lopen maar te laat was aan de verpleegkundigen aangaf “niet te wachten op Surinaamse artsen”. Daarnaast vertelde ze bij een casus van een jong meisje met buikpijn wat grotendeels leek te berusten op liefdesverdriet later op de gang een verhaal van toen zij arts op de spoedeisende hulp was, circa 10 jaar geleden. Daar werden regelmatig “Bollywoodmeisjes” binnengebracht waar je een pot ammonia onder moest houden, anders werden ze “zogenaamd” niet meer wakker..
Ten slotte werken we ook regelmatig samen met drs. H, ook een vrouwelijke internist. Laatst was er (voor de zoveelste keer) een patiënt opgenomen, waarbij ik aan haar vertelde dat die nu ook aangaf ‘s nachts ratten in de lampgaten in het plafond te zien. Bloedserieus vroeg ze vervolgens: “zou het kunnen kloppen denk je?”. Ik moest even mijn lach inhouden zul je begrijpen.. En met de laatste internist, drs. W. sport ik regelmatig, wat elke keer toch een beetje vreemd blijf als ik haar weer in een witte jas zie.
Al met al hele aardige specialisten waar ik nog met weemoed aan terug zal denken als ik ooit in NL in een ziekenhuis werk of stage loop.. Maar voorlopig (in Suriname wordt met voorlopig trouwens eerder ‘tot nu toe’ bedoeld: “heeft u koorts?” “voorlopig niet”) kijk ik er heeeeeel erg naar uit dat ik vakantie ga houden met Marijke, waarbij we zelfs nog enkele dagen op Curaçao zullen verblijven, want ja je wil niet alleen maar op vakantie in eigen land he ;-) Helaas betekent dit ook dat mijn avontuur er over minder dan 6 weken alweer op zit en ik de gemaakte vriendjes en vriendinnetjes en onze leuke gekke uitjes ga moeten missen, waar ik helemaal niet naar uit kijk. Maar gelukkig is het nog niet zo ver! Mijn excuses voor dit verslag met allerlei volgens mij niet te volgen intermezzo’s haha :-)
Voor de sollicitatie voor de huisartsopleiding vroeg ik één van de specialisten of ik hem als referentie mocht opgeven, dit vond hij prima. Even om een beeld te geven van de specialisten waarmee ik het meest heb samengewerkt;
Allereerst is er drs. D, één van de mensen waarom ik dagelijks met een grote lach rond loop op m’n werk, hij is zeer sportief want hij gaat dagelijks hardlopen en zwemmen. Voordat je denkt dat ik een doctor McDreamy heb ontmoet, think again; het is een 70-jarige internist die nog lang niet klaar is met werken.. Hij is op 1 maart geheel overgestapt van een ziekenhuis in de buurt naar onze afdeling en houdt ook poli bij ons. Drs D. is een zeer wijze man maar je kunt ook wel veel met en om hem lachen; zo belt hij buiten kantoortijden (tijdens dienst) nog wel eens op om zijn ongenoegen uit te spreken over de behandeling van één van zijn patiënten. Hij praat dan zo snel en binnensmonds dat ik er niks van versta maar met een paar tactische “ja, zeker, nee absoluut” antwoord geef, voordat hij (onaangekondigd) het gesprek beëindigd.
*In Suriname besluit trouwens bijna nooit iemand een telefoongesprek met “doei” of “dag”, waardoor dit nogal awkward kan verlopen. Een ander grappig feitje is de uitdrukking “cito”, wat in Nederland eigenlijk alleen in de medische wereld wordt gebruikt om spoed uit te drukken, in Suriname kun je ook cito naar de bakker moeten bij wijze van. Ten slotte zijn we erachter gekomen dat men hier bosui/lenteui prei noemt haha!*
Ook belde drs. D. mij laatst op terwijl ik in de artsenkamer zat, vroeg: “oh, zit je daar?” (hij belde naar een vast toestel, dus ja, ik zat daar) en vroeg vervolgens hoe het met mij ging (ik had hem letterlijk een half uur geleden nog gezien). Hij is ook degene die mij heeft geleerd me niet op te winden over zaken, want elke keer als je boos bent kost het 3 minuten van je leven. Deze spiegel houd ik hem zelf maar ook al te graag voor als hij zich zoals boven gedraagt, waar hij vervolgens gelukkig hartelijk om kan lachen. Tegenwoordig lijkt het alsof hij zijn roeping heeft gemist, om psychiater te worden. Als de psychiater bij een patiënt in consult is geweest wil hij er alles van weten, laatst stond er bij een patiënte beschreven: vrouw, 73 jaar, 1 zoon, 1 pleegzoon, misbruik (niet verder gespecificeerd). “Misbruik? Wie is er misbruikt, zij, haar zoon, pleegzoon, heeft zij misschien iemand misbruikt??”. Drs D. is naar eigen zeggen ook goed met vrouwen, naar het schijnt heeft hij er zelf ook 4 (!). Het is in elk geval een hele aardige, charmante man die ons ook wegwijs maakt in het ontcijferen van ECG’s, waarvoor ik hem eeuwig dankbaar zal zijn.
Dan is er drs. J, een vrouwelijke Hindoestaanse arts. Een echte workaholic die over het algemeen de meeste patiënten opgenomen heeft op de afdeling. Zij is echter primair verbonden aan een ander ziekenhuis, waardoor zij maar 2x per week visite komt lopen en de rest van het overleg voornamelijk via whatsapp plaats vindt. Zij heeft wel een gezin maar staat dagelijks rond 5.00u op, althans dan komen de eerste appjes binnen. Buiten een nogal dwangmatige manier van met de dossierkar lopen (zij wil de kar altijd vooruit duwen) is zij de afgelopen maanden wel echt ontdooid en is er bij haar ook wat ruimte voor humor. Of zij zich ook Surinaams/Hindoestaans voelt is echter maar de vraag, aangezien zij toen onze Surinaamse collega met haar visite moest lopen maar te laat was aan de verpleegkundigen aangaf “niet te wachten op Surinaamse artsen”. Daarnaast vertelde ze bij een casus van een jong meisje met buikpijn wat grotendeels leek te berusten op liefdesverdriet later op de gang een verhaal van toen zij arts op de spoedeisende hulp was, circa 10 jaar geleden. Daar werden regelmatig “Bollywoodmeisjes” binnengebracht waar je een pot ammonia onder moest houden, anders werden ze “zogenaamd” niet meer wakker..
Ten slotte werken we ook regelmatig samen met drs. H, ook een vrouwelijke internist. Laatst was er (voor de zoveelste keer) een patiënt opgenomen, waarbij ik aan haar vertelde dat die nu ook aangaf ‘s nachts ratten in de lampgaten in het plafond te zien. Bloedserieus vroeg ze vervolgens: “zou het kunnen kloppen denk je?”. Ik moest even mijn lach inhouden zul je begrijpen.. En met de laatste internist, drs. W. sport ik regelmatig, wat elke keer toch een beetje vreemd blijf als ik haar weer in een witte jas zie.
Al met al hele aardige specialisten waar ik nog met weemoed aan terug zal denken als ik ooit in NL in een ziekenhuis werk of stage loop.. Maar voorlopig (in Suriname wordt met voorlopig trouwens eerder ‘tot nu toe’ bedoeld: “heeft u koorts?” “voorlopig niet”) kijk ik er heeeeeel erg naar uit dat ik vakantie ga houden met Marijke, waarbij we zelfs nog enkele dagen op Curaçao zullen verblijven, want ja je wil niet alleen maar op vakantie in eigen land he ;-) Helaas betekent dit ook dat mijn avontuur er over minder dan 6 weken alweer op zit en ik de gemaakte vriendjes en vriendinnetjes en onze leuke gekke uitjes ga moeten missen, waar ik helemaal niet naar uit kijk. Maar gelukkig is het nog niet zo ver! Mijn excuses voor dit verslag met allerlei volgens mij niet te volgen intermezzo’s haha :-)
-
07 Augustus 2015 - 21:15
Marjo:
Jeetje Karen wat is de tijd snel gegaan zeg. Ik wens je nog een hele fijne vakantie en een goede terugteis
Lieve groet Marjo -
08 Augustus 2015 - 00:22
Annejose:
Ha Karen,
Leuk verslag heb je geschreven. Ik kan de meeste specialisten ontcijferen en begrijpen wie je als persoon bedoeld. Alleen dokter H nier. Bij thuiskomst houden we vast nog een keertje een bijkletsmoment. Enjoy your last weeks! Brassa huisgenootje Anne -
08 Augustus 2015 - 07:35
Celine:
-
08 Augustus 2015 - 10:51
Wendy :
Haaa! Geweldig die mensen daar een hoe je ze omschrijft. Het is echt snel gegaan zeg. Wat jammer! Maar ook wel weer erg leuk om verder te kunnen reizen. Geniet er nog even van! -
13 Augustus 2015 - 20:40
Hanja:
Hoi Kato! Wat n erg leuk stukje heb je weer geschreven! Heb er erg om moeten lachen! Ja,t zit er bijna op voor je wat werken betreft....ook dat zal best raar voelen,omdat je nog wel even in Suriname bent,maar dat je niet meer naar het werk hoeft of er over na te denken! Wel erg leuk dat Marijke komt en dat jullie allemaal leuke dingen gaan doen,waaronder Curacao! Ben best wel jaloers op jullie hoor! Want t is al weer 3.5 maand geleden dat we daar waren en heb eigenlijk ook weer erg veel zin om op vakantie te gaan!!! Maar goed dat komt wel weer!
Geniet met volle teugen van de laatste 5 weken,want voor je het weet ben je alweer in Nederland !
Heel veel plezier en doe Marijke de groetjes van ons,dikke X mam -
17 Augustus 2015 - 19:25
Fabian:
Hey Karen,
Dat is snel gegaan. Leuk om te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt en veel plezier in de laatste periode. Geniet van je laatste weken met Marijke en succes daarna met klussen in je huis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
